البته در سایه تکامل رابطه انسان موحد با مسجد، این تنها مؤمن نیست که به مسجد عشق میورزد بلکه مسجد و اجزاى آن نیز متقابلاً به مؤمن و نمازگزارى که با آمد و شد خود موجبات رونق و آبادانى او را فراهم کرده است، عشق میورزد و در فراق او مانند کسى که گمشدهای دارد، محبوب خویش را انتظار میکشد.
پس واقعاً این مکان مقدس برترین مکانهاست، زیرا هیچ مکانى را نمیتوان یافت که آن مکان نسبت به کسى که وارد آن میشود علاقه داشته باشد و به او عشق بورزد.
حضرت على (ع) در این زمینه میفرمایند: «مسجد خراب از خرابى خود به خداوند متعال شکایت میکند و اگر آباد کنندگان او مدتى غایب شوند و مجدداً باز گردند، آن چنان خوشحال میشود که یکى از شما گمشدهاى داشته باشد و سپس به او بازگردد».
پس نشانه عشق ورزیدن مسجد این است که مسجد مکانى زنده است و روح دارد.
منبع:تبیان